Werken met klei is een ontdekkingsreis zonder eindbestemming
Als kind was ik al een maker, altijd bezig om van niets iets te maken en op zoek naar vindingrijke oplossingen. Ik mocht van mijn ouders allerlei creatieve cursussen doen van keramiek tot edelsmeden en houtbewerking, maar een studie in die richting dat kwam er toch niet van. Het werd een lerarenopleiding wiskunde/economie, gevolgd door economie aan de KUB en werken bij een bank. De maker in mij zocht een uitlaatklep in meubels opknappen en het verbouwen van ons huis. En grappig genoeg heb ik in die tijd heel wat uren doorgebracht boven op een steenoven om te helpen met stoken. Dat was mijn eerste stookervaring. Mijn (toen nog aanstaande) schoonvader was bedrijfsleider op een steenfabriek en kon altijd wat extra handjes gebruiken.
Pas veel later ging ik, gedreven door enig jeugdsentiment, een cursus keramiek volgen. Ik vond het fantastisch; van niets iets maken, van een brok klei iets moois maken. Hier startte mijn ontdekkingsreis. De mogelijkheden met klei leken onuitputtelijk en met die ene cursus in de week ging mijn reis niet snel genoeg. Ik besloot daarom de basiscursus en de 3-jarige keramiekopleiding in Gouda te gaan doen. Na het succesvol afronden van deze opleiding volgden nog verschillende workshops, het extra leerjaar glazuren en werd ik klassenassistent in Gouda. Al snel volgde een aanbod om les te komen geven bij het Haarlems Kunst Atelier, wat ik inmiddels al een aantal jaren met heel veel plezier doe. Ik haal veel voldoening uit het lesgeven en houdt van de interactie met cursisten. Als klassenassistent kreeg ik de kans om als inval-docent handvormen aan de slag te gaan. Dat was een uitdagende en leerzame ervaring en smaakte zeker naar meer. Daarom ben ik enorm blij dat ik nu met twee nieuwe eerstejaars groepen mag starten. Want wat is leuker dan cursisten te begeleiden bij hun eigen ontdekkingsreis in de wereld van de keramiek.
